Een komkommer in een plastic jasje, is dat nou nodig? Dat extra laagje is toch slecht voor het milieu? Een...
Duurzaam Dieet
Levensmiddelentechnoloog professort Tiny van Boekel legt uit hoe producenten van voedingsmiddelen de houdbaarheidsdatum eigenlijk bepalen. Waar is die 'ten minste houdbaar tot'-datum eigenlijk op gebaseerd?
Big Vegan Sister is fat-shaming beu. En er valt behoorlijk wat aan te merken op de voedselcultuur in ons land. Ze gaat in gesprek over in je kracht staan.
Nederland Voedselland praat regelmatig met professor en levensmiddelentechnoloog Tiny van Boekel. Deze keer kijken we naar Nutri-Score; het voedselkeuzelogo waar steeds meer partijen zich achter scharen. Van Boekel is daar kritisch op.
Waarom ontkiemen aardappelen eigenlijk niet als ze maandenlang in een boerenschuur liggen opgeslagen? Boeren voorkomen het ontspruiten met een behandeling met chloorgas. Maar binnenkort mag dat niet meer. En dat zou kunnen betekenen dat aardappelen naar sinaasappel of munt gaan smaken.
Misschien staat je keukenkastje er vol mee: blikken met bonen, soep, knakworsten, tomatenpuree, schijven ananas, en noem maar op. Allemaal lang houdbaar buiten de koelkast. Toch kijken we ook een beetje neer op ‘blikvoer’. Het voelt goedkoop en om de een of andere reden minder gezond. Maar is dat ook zo?
Op een verpakking kan staan ‘Te gebruiken tot’, met een datum erachter. Of er staat ‘Ten minste houdbaar tot’, ook met een datum. Het zijn allebei houdbaarheidsdata. Maar ze betekenen wezenlijk iets anders – en slechts de helft van de mensen weet dat.
Door handelspolitieke en economische redenen verdwenen zo’n 25 jaar geleden plantaardige eiwitgewassen van de Nederlandse akkers. Zoals de eiwitrijke veldboon. Hij lijkt bijna vergeten. Maar na jaren van afwezigheid, staan regionaal geteelde eiwitten plots weer in de belangstelling.
Op Nederlandse weilanden vind je niet alleen gras. Steeds vaker staan er ook klavers en kruiden tussen, zoals karwijzaad en cichorei. Boeren gebruiken zelfs een speciale 'kruidenmix' om dat voor elkaar te krijgen. Maar waarom eigenlijk?
Het voedsel dat we dagelijks eten verandert, en snacks zijn geen uitzondering. Hoe ziet de bittergarnituur er over een paar jaar uit? En hoe doet een snackproducent mee aan de eiwittransitie?
Stel je voor: je hebt net een flinke work-out achter de rug in de sportschool. Je hebt wel zin in iets te eten. Enkele minuten later rolt precies wat je wilt uit de 3D-printer. Wordt dat onze realiteit?
Passen producten als koffie en chocolade dan wel in het duurzame en eerlijke plaatje wat we willen? Kunnen levensmiddelentechnologen die producten in elkaar sleutelen hier niet een alternatief op verzinnen?
